Przegląd orzeczeń Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących zatrudnienia nauczycieli akademickich

2016-04-30

Sygnatura i data: III PK 143/14 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 28 maja 2015 r.Zagadnienie: Mianowanie na stanowisko profesora – zawieszenie dotychczasowego stosunku pracy na stanowisku adiunkta.

Orzeczenie: Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia

Kategoryczność zawartego w art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym z 1990 r. (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) zwrotu „powraca” upoważnia do postawienia tezy, że mamy do czynienia jedynie z zawieszeniem stosunku pracy na stanowisku adiunkta lub wykładowcy na okres mianowania na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a nie jego rozwiązaniem i ponownym nawiązaniem po upływie owego okresowego mianowania. Do takiej konkluzji skłania też wykładnia systemowa przepisów prawa pracy.

Sygnatura i data: I PK 201/14 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 24 marca 2015 r.

Zagadnienie:Kwestionowanie przez nauczyciela akademickiego oceny okresowej; likwidacja komórki organizacyjnej a możliwość przywrócenia do pracy.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną.

Z uzasadnienia

Prawidłowość (rzetelność) negatywnej oceny mianowanego nauczyciela akademickiego podlega kontroli sądu pracy rozpatrującego powództwo o przywrócenie do pracy.

Nauczyciel akademicki może kwestionować nie tylko naruszenia o charakterze proceduralnym, ale także i zasadność negatywnej oceny okresowej.

Likwidacja komórki organizacyjnej uczelni nie stanowi przeszkody uniemożliwiającej przywrócenie nauczyciela akademickiego do pracy, nawet jeżeli jego powrót doprowadziłby do dezorganizacji u pracodawcy.

Sygnatura i data: I PK 307/13 – Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 5 czerwca 2014 r.

Zagadnienie: Brak podstaw prawnych roszczenia o zatrudnienie na stanowisku profesora uczelni wyższej.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną.

Z uzasadnienia

Brak materialnoprawnej podstawy do żądania przez pracownika uczelni wyższej mianowania na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a także brak roszczenia o wszczęcie i zakończenie postępowania w tym zakresie. W rezultacie, pomimo dopuszczalności drogi sądowej rozpoznania takich roszczeń, są one nieuzasadnione, jako niemające podstawy prawnej.

Stosunek pracy nauczyciela akademickiego jest zobowiązaniowym stosunkiem pracy, a roszczenia z tego stosunku i roszczenia z nim związane są, jako sprawy z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego, sprawami cywilnymi w rozumieniu art. 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych w rozumieniu art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, ani też nie zostały przekazane przez przepisy szczególne do właściwości takich sądów. Zgodnie z art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, należą więc do właściwości sądów powszechnych (art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Należy dodać, że sytuacje, w których organy uczelni załatwiają indywidualne sprawy w drodze decyzji, do których stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego oraz przepisy o zaskarżeniu decyzji do sądu administracyjnego, zostały wyraźnie wskazane w ustawie – Prawo o szkolnictwie wyższym.

Sygnatura i data: II PK 321/12 – postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 26 marca 2013 r.

Zagadnienie: Upływ okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia doktora habilitowanego jako przyczyna wypowiedzenia.

Orzeczenie: Odmówiono przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Z uzasadnienia

Upływ okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia doktora habilitowanego stanowi ważną przyczynę rozwiązania stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim w rozumieniu tego przepisu.

Sygnatura i data: II PK 316/11 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 19 lipca 2012 r.

Zagadnienie: Problematyka czasowego mianowania na stanowisko profesora nadzwyczajnego osoby nielegitymującej się tytułem naukowym profesora.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną.

Z uzasadnienia

Nie można odrzucić możliwości przyjęcia wykładni, że czasowe mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego osoby nielegitymującej się tytułem naukowym profesora, uprzednio zatrudnionej w tej samej uczelni na podstawie mianowania na czas nieokreślony na stanowisku starszego wykładowcy – pod rządami ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) – powodowało skutek prawny w postaci „zawieszenia” pierwotnego stosunku na czas pełnienia funkcji profesora nadzwyczajnego. Interpretacja taka opiera się na uznaniu, że art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym był przepisem szczególnym, przewidującym taki skutek, co można w szczególności wywieść z użycia w tym przepisie kategorycznego zwrotu „wraca na poprzednio zajmowane stanowisko”. Można jednak bronić poglądu, że z mocy art. 87 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym nie następowało „zawieszenie” dotychczasowego stosunku pracy na czas nieoznaczony, lecz jego przekształcenie w terminowy stosunek pracy (strony łączył jeden stosunek pracy), z prawem powrotu na poprzednio zajmowane stanowisko następującym z mocy prawa.

Sygnatura i data: II PK 199/11 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 10 maja 2012 r.

Zagadnienie: Roszczenia związane z zatrudnieniem na stanowisku profesora uczelni wyższej.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną.

Z uzasadnienia

Z zasady swobody nawiązania i kształtowania stosunku pracy wynika, że żądania nawiązania stosunku pracy, zatrudnienia na danym stanowisku lub awansu nie mają roszczeniowego charakteru (art. 11 Kodeksu pracy), chyba że roszczenie takie wynika wyraźnie z przepisów prawa lub wcześniejszego zobowiązania przyjętego w drodze czynności prawnej przez pracodawcę. Przepisy regulujące zatrudnienie pracownika na stanowisku profesora nadzwyczajnego w szkole wyższej nie dają podstawy do odejścia od wskazanej powyżej zasady i uznania, że wynika z nich obowiązek uczelni zatrudnienia na tym stanowisku kandydata spełniającego określone warunki.

Ocena prawna, zgodnie z którą powódce nie przysługiwało materialnoprawne roszczenie o zatrudnienie jej na stanowisku profesora nadzwyczajnego, czego rezultatem jest bezprzedmiotowość badania prawidłowości stosowania wobec niej przepisów dotyczących przesłanek i procedury mianowania na to stanowisko, nie oznacza, że nie mogła i nie może ona wywodzić innych roszczeń z ewentualnej niezgodności z prawem postępowania kwalifikacyjnego, tj. warunków i procedury doboru pracownika na stanowisko. W szczególności dotyczy to uznania, że miały one charakter dyskryminujący albo naruszały godność lub inne określone dobro osobiste pracownika, co umożliwiłoby dochodzenie związanych z tymi naruszeniami roszczeń.

Z samego faktu zajęcia pierwszego miejsca (wygrania konkursu) lub spełnienia wymagań konkursowych nie można wyprowadzać obowiązku zatrudnienia kandydata na stanowisku objętym konkursem. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 stycznia 2003 r. (I PK 105/02, OSNP 2004 nr 13, poz. 229), przyjęcie takiego poglądu równałoby się przekazaniu komisji konkursowej, będącej ciałem doradczym, kompetencji do zatrudniania. Także w doktrynie prawa przyjmuje się generalnie, że osobie, która zajęła pierwsze miejsce w postępowaniu konkursowym w ramach naboru na wolne stanowisko nie przysługuje roszczenie o zatrudnienie. Roszczenie takie musi mieć bowiem oparcie w przepisie prawa lub uprzedniej czynności prawnej.

Konkurs jest więc tylko jedną z technik doboru kandydata na stanowisko i z reguły stanowi jeden z elementów procedury obsadzania stanowiska, a ostateczna decyzja co do zatrudnienia należy do pracodawcy lub osoby albo organu działających w jego imieniu. Inaczej, jak już wskazano, sprawa przedstawia się wówczas, gdy obowiązek zatrudnienia osoby, która wygrała konkurs lub spełniła wymagania konkursowe wynika z przepisu prawa lub zobowiązania podjętego przez pracodawcę organizującego konkurs. W takiej sytuacji roszczenie o zatrudnienie ma podstawę w przepisach prawa ustanawiających taki obowiązek lub regulujących czynność prawną będącą źródłem zobowiązania organizatora konkursu.

Sygnatura i data: I PK 10/11 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 15 lipca 2011 r.

Zagadnienie: Żądanie sprostowania oceny okresowej pracownika akademickiego.

Orzeczenie: Uchylono zaskarżony wyrok i poprzedzający go wyrok oraz przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia

Sprawa, w której mianowany nauczyciel akademicki domaga się od szkoły wyższej określonych zachowań w związku z kwestionowaniem sposobu i trybu przeprowadzenia okresowej oceny, o jakiej stanowią przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), należy do kategorii spraw z zakresu prawa pracy i sąd pracy powinien ją merytorycznie rozpoznać, według zasad proceduralnych obowiązujących w tym postępowaniu odrębnym. Kwalifikacja sprawy jako powództwa o ustalenie wymaga określenia prawa lub stosunku prawnego, którego ustalenia istnienia (nieistnienia) powód żąda, zwłaszcza gdy w pozwie nie użył on takiego sformułowania (o żądaniu ustalenia czy stwierdzenia). Proces cywilny może się prawidłowo toczyć tylko wówczas, gdy zostanie dokładnie sformułowane żądanie pozwu, co jest obowiązkiem powoda (art. 187 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Obowiązkiem sądu jest wyjaśnienie, czego w istocie powód domaga się od strony pozwanej. Innymi słowy, na czym – zdaniem powoda – powinno polegać „sprostowanie oceny okresowej”. Zaniechanie wyjaśnienia rzeczywistej treści żądania prowadzi do przedwczesnego zakwalifikowania powództwa jako zmierzającego do ustalenia istnienia stosunku prawnego lub prawa a w konsekwencji do nierozpoznania istoty sprawy. Jako przykłady można wskazać żądanie zmiany negatywnej oceny okresowej, żądanie usunięcia z treści oceny określonego sformułowania lub żądanie usunięcia i zniszczenia bezprawnej oceny.

Sygnatura i data: III PK 46/10 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 10 marca 2011 r.

Zagadnienie: Wyłączenie ochrony przedemerytalnej adiunkta bez stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Orzeczenie: Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia

Do stosunku pracy adiunkta bez stopnia naukowego doktora habilitowanego, mianowanego na czas nieokreślony, nie ma zastosowania zakaz wypowiadania umowy o pracę w wieku przedemerytalnym (art. 39 Kodeksu pracy) po upływie okresu zatrudnienia przewidzianego w statucie uczelni (art. 120 i art. 125 Prawa o szkolnictwie wyższym w związku z art. 5 Kodeksu pracy i art. 136 ust. 1 tego Prawa).

W rozpoznawanej sprawie chodzi o wypowiedzenie stosunku pracy z mianowania po upływie przewidzianego w statucie uczelni okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta. Przekroczenie tego okresu jest bezsporne, co zostało ustalone w zgodzie z przepisami przejściowymi Prawa o szkolnictwie wyższym (art. 120 w związku z art. 264 ust. 4). Powódka była mianowana na czas nieokreślony lecz jej stosunek znacznie różnił się od typowego stosunku pracy powstałego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Stosunek pracy powódki powinien trwać przez czas określony prawem, a okres ten był jej znany. Pomimo upływu ponad 20 lat zatrudnienia na stanowisku adiunkta, jej praca habilitacyjna nie została napisana ani choćby znacznie zaawansowana. Powódka powinna więc sama podjąć odpowiednie starania w celu uzyskania nowego zatrudnienia lub zgodzić się na propozycję pracodawcy przejścia na stanowisko starszego wykładowcy. Rozsądnie oceniając wypowiedzenie powódce stosunku pracy nie powinno stanowić dla niej zaskoczenia, gdyż było zwykłym następstwem jej nieustępliwego stanowiska wobec propozycji pracodawcy zmiany charakteru dalszego zatrudnienia. Zauważyć przy tym należy, że pozwany pracodawca nie miał obowiązku składania tych propozycji przed wypowiedzeniem powódce stosunku pracy.

W odniesieniu do powódki czas trwania stosunku pracy był określony dwojako: wynikał on z nominacji na czas nieokreślony, ale jednocześnie przewidziany był w ustawie i statucie uczelni właściwy czas jego trwania. Jako że nominacja była na czas nieokreślony, to nie wygasł on z upływem przewidzianego okresu zatrudnienia. Upływ tego okresu może natomiast z reguły stanowić ważną przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie stosunku pracy na podstawie art. 125 Prawa o szkolnictwie wyższym. Jest to więc stosunek pracy o charakterze mieszanym. Powstaje on wprawdzie na czas nieokreślony, ale ma silne elementy stosunku pracy na czas określony. Analizowany stosunek pracy ma także elementy stosunku na czas wykonywania określonej pracy, czyli uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego. Osiągnięcie tego stopnia w trakcie przewidzianego okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta powoduje ustanie stosowania przepisów limitujących okres zatrudnienia na tym stanowisku (art. 120 Prawa o szkolnictwie wyższym). W tym aspekcie omawiany stosunek pracy przypomina umowę rezultatu: pracownik zobowiązuje się do uzyskania wyższego stopnia naukowego w określonym okresie pod rygorem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy po upływie tego okresu. Z uwagi na szczególny charakter tego stosunku pracy należy zatem przyjąć, że do stosunku pracy adiunkta bez stopnia naukowego doktora habilitowanego, mianowanego na czas nieokreślony, nie ma zastosowania zakaz wypowiadania umowy o pracę w wieku przedemerytalnym (art. 39 Kodeksu pracy) po upływie okresu zatrudnienia przewidzianego w statucie uczelni (art. 120 i art. 125 Prawa o szkolnictwie wyższym w związku z art. 5 Kodeksu pracy i art. 136 ust. 1 tego Prawa).

Sygnatura i data: I PK 312/06 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 5 kwietnia 2007 r.

Zagadnienie: Podstawa prawna roszczenia o zmianę negatywnej oceny kwalifikacyjnej nauczyciela akademickiego.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną. Zgodnie z art. 124 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.).

Z uzasadnienia

W sprawach wynikających ze stosunku pracy pracownika uczelni nieuregulowanych w tej ustawie stosuje się Kodeks pracy. Przepis ten zawiera więc generalne odesłanie do przepisów Kodeksu pracy i samodzielnie nie tworzy żadnych uprawnień (roszczeń). Materialnoprawną podstawą roszczeń mogą być konkretne przepisy Kodeksu pracy (Kodeksu cywilnego poprzez odesłanie z art. 300 Kodeksu pracy). Zarzut kasacyjny oparty wyłącznie na wyżej wskazanej podstawie prawnej nie może stanowić właściwego uzasadnienia zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego, sprowadzającej się do uznania braku materialnoprawnej podstawy żądania. Reasumując, podstawą roszczenia o zmianę negatywnej oceny kwalifikacyjnej nauczyciela akademickiego nie może być samodzielnie art. 124 ustawy o szkolnictwie wyższym.

Przepis art. 125 ustawy o szkolnictwie wyższym stanowi, że spory o roszczenia ze stosunku pracy pracownika uczelni rozpatrują sądy pracy. Z tego przepisu nie wynika materialnoprawna podstawa roszczenia o zmianę negatywnej oceny pracy nauczyciela akademickiego. Dotyczy on bowiem drogi sądowej dochodzenia wskazanych roszczeń i przesądza o tym, że sprawę rozpoznają sądy pracy.

Sygnatura i data: I PK 186/03 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 23 stycznia 2004 r.

Zagadnienie: Mianowanie na stanowisko adiunkta.

Orzeczenie: Oddalono skargę kasacyjną.

Mianowanie na nowe stanowisko – w wyniku konkursu otwartego (art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym, Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) – adiunkta zatrudnionego już na uczelni na podstawie mianowania na czas nieokreślony, co do którego rozpoczął bieg termin z art. 88 ust. 2 tej ustawy, nie powoduje ponownego rozpoczęcia biegu tego terminu, jeżeli nie nastąpiły zmiany w zakresie postępowania zmierzającego do uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Sygnatura i data: I PKN 723/99 – postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 16 marca 2000 r.

Zagadnienie: Podstawa prawna roszczenia o zmianę negatywnej oceny kwalifikacyjnej nauczyciela akademickiego.

Orzeczenie: Uchylono zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie oraz przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia

Prawidłowość (rzetelność) negatywnej oceny okresowej dotyczącej mianowanego nauczyciela akademickiego (art. 94 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 104 ustawy o szkolnictwie wyższym) podlega kontroli sądu pracy rozpatrującego powództwo o przywrócenie do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 r., I PKN 116/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 148). Również sposób i tryb przeprowadzenia okresowej oceny nauczyciela akademickiego podlega kontroli sądu pracy. Wynika to nie tylko z art. 125 ustawy o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym spory o roszczenia ze stosunku pracy pracownika uczelni (w tym również mianowanego nauczyciela akademickiego) rozpatrują sądy pracy, ale również z ogólnych przepisów art. 1, art. 2 i art. 476 Kodeksu postępowania cywilnego.

Sygnatura i data: I PKN 7/99 – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 5 maja 1999 r.

Zagadnienie: Tryb rozpoznawania roszczenia nauczyciela akademickiego o mianowanie na stanowisko profesora.

Orzeczenie: Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia

Roszczenia nauczyciela akademickiego wynikające z naruszenia przez Ministra Edukacji Narodowej art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) jako roszczenia z zakresu prawa pracy (art. 476 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego) podlegają rozpoznaniu przez sąd pracy.

Sygnatura i data: III ZP 14/97 – uchwała Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 3 kwietnia 1997 r.

Zagadnienie: Roszczenie do odszkodowania z tytułu odmowy mianowania profesorem.

Orzeczenie: Podjęto następującą uchwałę: Osoba, która spełniła wymagania przewidziane w art. 79 i art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) i w stosunku do której zastosowano tryb określony w art. 86 ust. 1 tej ustawy, ma roszczenie o mianowanie na stanowisko profesora zwyczajnego i odszkodowanie, jeżeli Minister Edukacji Narodowej odmawia mianowania.

Z uzasadnienia

W sytuacji dotyczącej przedstawionego zagadnienia prawnego mamy do czynienia z trzema podmiotami (profesor, minister i uczelnia), między którymi występują różne stosunki prawne. Przedmiotem rozważanego zagadnienia jest jednakże tylko stosunek między profesorem (tytularnym), spełniającym przewidziane w ustawie o szkolnictwie wyższym wymagania do mianowania na stanowisko profesora zwyczajnego, a właściwym do tego mianowania ministrem. Treścią tego stosunku jest prawo profesora do mianowania i odpowiadający mu obowiązek ministra dokonania tego aktu. Jest to kompetencja (stanowiąca zarazem obowiązek) własna ministra, wynikająca z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o szkolnictwie wyższym, który tworzy odrębny stosunek między ministrem a profesorem. Minister nie działa zatem w imieniu uczelni, lecz na jej rzecz. Stroną pozwaną w sprawie o mianowanie profesorem zwyczajnym winien być zatem minister, a nie szkoła wyższa będąca przyszłym pracodawcą tego profesora.

Powszechnie przyjmuje się, że mianowanie jest aktem administracyjnym. Inna jest jednak sytuacja, gdy skutkiem mianowania jest powstanie stosunku o charakterze administracyjnym (np. w policji lub wojsku), a inna, gdy mianowanie powoduje powstanie stosunku pracy. W tej drugiej sytuacji jest ono także aktem prawa pracy (czynnością prawną z zakresu prawa pracy). Skutki niewykonania obowiązku tego mianowania nie są określone w ustawie o szkolnictwie wyższym ani w innych przepisach prawa pracy, należy więc w tym zakresie odpowiednio stosować przepisy Kodeksu cywilnego (art. 300 Kodeksu pracy). Profesor, jako wierzyciel wobec ministra, może zatem na podstawie odpowiednio stosowanego art. 64 Kodeksu cywilnego domagać się złożenia przez ministra oświadczenia woli o mianowaniu i na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego dochodzić odszkodowania w przypadku nieuzasadnionej zwłoki w złożeniu tego oświadczenia.

Stosunek między profesorem a ministrem, mimo że jest stosunkiem odrębnym od stosunku pracy, to jest jednak z nim związany. Jego treścią jest bowiem uprawnienie i zobowiązanie do dokonania czynności powodującej powstanie stosunku pracy lub jego przekształcenie. Do rozpoznania roszczeń profesora o mianowanie i (lub) odszkodowanie jest zatem właściwy sąd pracy (art. 467 § 1 pkt. 1 Kodeksu postępowania cywilnego).